Dziękuję, Pani Wisławo!

 

Miłość szczęśliwa. Czy to jest normalne,

czy to poważne, czy to pożyteczne —

co świat ma z dwojga ludzi,

którzy nie widzą świata?




Wywyższeni ku sobie bez żadnej zasługi,

pierwsi lepsi z miliona, ale przekonani,

że tak się stać musiało — w nagrodę za co? za nic;

światło pada znikąd —

dlaczego właśnie na tych a nie innych?

Czy to obraża sprawiedliwość? Tak.

Czy narusza troskliwie piętrzone zasady,

strąca ze szczytu morał? Narusza i strąca.




Spójrzcie na tych szczęśliwych:

gdyby się chociaż maskowali trochę,

udawali zgnębienie krzepiąc tym przyjaciół!

Słuchajcie, jak się śmieją — obraźliwie.




Jakim językiem mówią — zrozumiałym na pozór.

A te ich ceremonie, ceregiele,

wymyślne obowiązki względem siebie —

wygląda to na zmowę za plecami ludzkości!




Trudno nawet przewidzieć, do czego by doszło,

gdyby ich przykład dał się naśladować.

Na co liczyć by mogły religie, poezje,

o czym by pamiętano, czego zaniechano,

kto by chciał zostać w kręgu.




Miłość szczęśliwa. Czy to jest konieczne?

Takt i rozsądek każą milczeć o niej

jak o skandalu z wysokich sfer Życia.

Wspaniałe dziatki rodzą się bez jej pomocy.

Przenigdy nie zdołałaby zaludnić ziemi,

zdarza się przecież rzadko.




Niech ludzie nie znający miłości szczęśliwej

twierdzą, że nigdzie nie ma miłości szczęśliwej.

Z tą wiarą lżej im będzie i żyć, i umierać.


Odeszła z tego świata, zakończyła ziemską wędrówkę. Dokąd odeszła? Nie dla mnie teologiczne dysputy o katolickich pierdołach, to zostawiam dla Terlikowskich, Gancarczyków, Rydzyków i innych, którym w głowie się nie mieści, że są tacy, którzy nie wierzą. W ich bajki, legendy i baśnie, którymi straszą człowieka od małego. Ręce precz od wielkich i wszystkich tych, którzy nie kryli swoich przekonań, światopoglądu, mieli odwagę demonstrować swe postawy, choć stanowili mniejszość w sklerykalizowanym społeczeństwie. Dokąd więc Ona trafiła? Tam, skąd przybyliśmy, nim się narodziliśmy, jak mawiam nawiedzonym.

Wisława Szymborska życzyła sobie świeckiego pogrzebu, Jej ostatnia wola została uszanowana. Urna z prochami spoczęła na krakowskim cmentarzu, w rodzinnym grobowcu, przy dźwiękach piosenki „Nic dwa razy się nie zdarza”. Wyemitowano ją zamiast hejnału.

Nie miał odwagi szaman w sutannie udać się z kropidłem i wodą „święconą” ( który święty ją święci?), by dokonać pokropku i odprawić katolickie gusła. Nie zabrakło prezydenta Polski Bronisława Komorowskiego, prezydenta Krakowa Jacka Majchrowskiego, nie zabrakło licznego grona parlamentarzystów. Ceremonię poprowadził aktor Andrzej Seweryn, nie było gromów z nieba, nie płakały krwawo figury na cmentarzu pod nieobecność katolickiego księdza. Bliscy żegnali zmarłą przy muzyce Elli Fitzgerald "I Cried For You". Bez odprawiania guseł religijnych. Wygrał człowiek, kościelni nie wmówią, że poetka nawróciła się tuż przed śmiercią.

Kiedyś i ja opuszczę ten ziemski padół, który istniał, przede mną, będzie istniał i po mnie. Nie wyobrażam sobie, by na moim pogrzebie obecny był katolicki, czy jakikolwiek inny religijny szaman. Wisława Szymborska znalazła się już na celowniku „niezależnych dziennikarzy”, którzy przekopali jej życiorys, głownie czasy PRL, poszukując na Nią haków. A Ona miała odwagę głosić swoje poglądy, nie dała się zwieść poprawności światopoglądowej, szła pod prąd. „Przykre to, ale polska pobożność polega głównie na celebracjach świąt, rocznic i wszelkich wzniosłych okazji. W tym jesteśmy znakomici i nikt nam nie dorówna. Ekstazy, fascynacje, łzy wzruszenia, padanie sobie w objęcia, oklaski i chóralne śpiewy. Ale zaraz potem, kiedy wracamy do swojego powszedniego dnia, opadają z nas anielskie szaty i już nie jesteśmy tacy śliczni. I tak w kółko”. Święte słowa, Pani Wisławo! Dziękuję za Pani twórczość!